À perdre la raison (2012) van Joachim Lafosse

Begint wel aardig, als Murielle en Mounir nog verliefd zijn, en je nog nieuwsgierig bent hoe dat zit met die oude, wat stugge dokter, en hoe t komt dat t allemaal zo slecht afloopt (dat dat zo is weet je door het allereerste begin). Maar gaandeweg wordt t steeds minder interessant. Murielle wordt steeds depressiever, maar ik snapte eigenlijk niet waarom. Ja, vier kinderen is zwaar, en ja, die schoonvader in huis is niet leuk, maar zo erg is dat toch allemaal niet? En toch verwacht de regisseur dat ie je met allemaal korte scènes uit een huwelijk kan laten voelen wat Murielle voelt, en waarom ze aan het eind vd film tot n heuse wanhoopsdaad komt. Maar niet dus. En de allerlaatse scène, die met het huis en het telefoongesprek op de geluidsband, was in zn uitleggerigheid overbodig. Laten eindigen bij de een-na-laatste scène was veel aangrijpender geweeest. Bah-film.

Met Niels Arestrup en Tahra Rahi, die ook samen in Un prophète zaten.

trailer