La Battaglia di Algeri (1966) van Gillo Pontecorvo

Weet niet waarom deze film nou zo nodig opnieuw uitgebracht moest worden, maar is oké. Veel prijzen gekregen indertijd. Vertelt het verhaal van de ontwikkeling van het Algerijnse verzet vanaf 1953 ofzo en de repressie van de Fransen tot aan de onafhankelijkheid in 1962. Film is pro-Algerijns maar niet anti-Frans, wat linksig en documentairerig gefilmd in zwartwit, met, zoals zo vaak in dit soort films, veel los van elkaar staande scènes (waartussen soms veel tijd zit) die in hinkstapsprong de belangrijkste gebeurtenissen laten zien. De film volgt een van de topmensen uit t verzet, maar dat wil ook weer niet zeggen dat hij de hoofdrolspeler is. Er had wel een kwartiertje uit gemogen om het tempo erin te houden, maar dan mis je weer essentiele delen van t verhaal misschien.

trailer

Henry V (1989) van Kenneth Branagh

Onevenwichtige, rare film. Is het stuk ook zo? In het begin veel dialoog en ontwikkelingen - ben dol op Shakespeare-dialogen, het begin van Baz Luhrmann's Romeo & Juliet zal ik nooit vergeten - en dan gaat t allemaal goed, maar vervolgens verplaatst de handeling zich naar Frankrijk en de aanloop naar de slag bij Azincourt, en dan wordt alles er veel te dik bovenop gelegd. Henry gaat monologen houden die de voortgang niet ten goede komen, en daarbij komt dat je dan de hele tijd naar dat Engelse smoel van Branagh zit te kijken - hij lijkt op Paul Gascoigne - en dat valt ook niet mee. Bovendien komt de film vanaf daar in een spagaat terecht tussen patriottisme en anti-oorlogboodschap - hoort bij het stuk, blijkbaar - en komt daar niet goed uit. Belachelijk hoogtepunt is vervolgens de ontknoping van de met veel rauw geweld gefilmde slag bij A, met bizarre vet aangezette muziek erbij, terwijl Henry met een dode schildknaap ofzo over zn schouder in slowmotion door de slagveldmodder banjert. En als je dan denkt dat afgelopen is komt er nog een maf, lichtvoetig stuk van toch snel 20 minuten waarin Branagh de liefde van Emma Thompson (als mooie Franse prinses) probeert te winnen. Illogical.

Ian Holm viel op als Fluellen. Veel bekende namen verder: Robbie Coltrane, Judy Dench, Derek Jacobi, Paul Scofield.

trailer

Voleurs de chevaux (2007) van Micha Wald

Verrassende, wat weerbarstige film over 2 x 2 broers die elkaars noodlot bepalen. Speelt in de 18de of 19de eeuw. Misschien dat de regisseur wat meer voor ogen stond dan t geworden is, maar dat geeft niet. Goed gelukte film zo, naturel, geloofwaardig, met goed, verbeten acteerwerk van de twee oudste broers. Mooi muziekthema.

trailer kon beter

Louise Wimmer (2011) van Cyril Mennegun

Kleine film. Goed, afstandelijk, bijna achteloos verteld, goed geacteerd. Naturel. Vrouw komt in steeds uitzichtlozere situatie terecht, en probeert daarbij niet af te glijden en de schijn op te houden - wat steeds minder goed lukt. Film doet geen moeite om te plezieren, maar houdt tot einde toe respect voor de hoofdpersoon (Corinne Masiero, de zus in De rouille et d'os).

trailer

Huo Yuan Jia (Fearless, 2006) van Ronny Yu

Chinese vechtfilm met Jet Li. Mager verhaaltje over man die eerst nederigheid moet leren om een echt goede vechter te worden. Kreeg het idee dat het over een min of meer historisch persoon ging. Doet er niet toe, want hele film is ondergeschikt aan de zeer spectaculaire vechtscènes. Beetje een FFW-film.

trailer

Kochegar (2010) van Alexei Balabanov

Weer primaprima film. Simpel verhaal, afgemeten verteld, met vrijwel constant tzelfde muziekje erachter. Muziek overstemt in sommige scènes de dialogen bijna. Emotieloos acteren versterkt het ietwat bizarre verhaal, over een stoker wiens ovens gebruikt worden om door gangsters gedode mensen op te ruimen. Erg benieuwd naar Balabanovs volgende.


trailer
film staat in zn geheel op youtube

Kaos (1984) van Paolo en Vittorio Taviani

Prachtvol. Voor de derde keer. Wordt steeds mooier. Misschien vind ik m wel mooier dan redelijk is, maar op de een of andere manier raakt i de juiste snaar. Die prachtige beginscène alleen al met die raaf, de muziek van Piovani, de epiloog ... De verhalen die zo verschillend zijn, maar elkaar toch aanvullen. En dat Italiaanse opera-acteren (zie je ook wel bij Pasolini) deert me hier ook niet.

In de Nederlandse trailer ontbreekt het vierde deel, Requiem. Zouden ze dat eruit gelaten hebben indertijd?

Atonement (2007) van Joe Wright

Hoop dat het boek toch beter is. Film begint goed, als typisch Engels relatiedrama met een randje erotiek en een misdaad, dit alles in aristocratische setting (en Keira Knightley en James McAvoy en Saoirse Ronan acteren dan hoe het hoort) maar film duikelt over de rand zodra er een stapje in de tijd wordt gemaakt naar de oorlog. Script en dialogen worden simpeler, slechter, tweedimensionaler, en er valt voor de acteurs ook niet echt meer iets te acteren dan. De twist aan het eind werkt maar even, en dan krijgt t geheel nog n te sentimentelerig en te abrupt einde. Te onevenwichtig. Bijrollen van Daniel Mays en Juno Temple.

Is eigenlijk wel 'An occurence at Owl Creek Bridge'-film dit.

trailer

Somewhere tonight (2012) van Michael Di Jiacomo

Mooie, kleine dialoogfilm. Amerikaanse remake van 06 van Theo van Gogh. Twee wereldvreemde mensen (John Turturro en Katherine Borowitz) trekken elkaar in lange telefoongesprekken uit hun isolement. Goed verhaal, prima geacteerd. En het zoete, obligate einde dat mogelijk was geweest wordt vermeden. Prima.

trailer

Don Juan (1973) van Roger Vadim

Bagger. Eerste halfuur gezien, maar ga m niet af kijken.Visueel is er nog wel wat te beleven, omdat Vadim wel heel erg aandacht besteedt aan het uiterlijk van de film (en de muziek), maar het verhaal is drie keer nix, en de dialogen zijn belachelijk, en het acteren navenant. Bardot is ook al niet zo mooi meer als in de jaren-50-komedies. Jane Birkin is leuker.

scène

Une Parisienne (1957) van Michel J. Boisrond

Nog een komedie met Brigitte Bardot. Vond m wat slapper dan En effeuillant la marguerite (die nog iets pretentieloos en ongekunstelds heeft) maar hier en daar wel grappig. Zesplus.

Die prins heeft wel iets van prins Bernard. En van Bill Clinton.

trailer

En effeuillant la marguerite (1956) van Marc Allégret

Lichtvoetige comedy of errors zonder pretenties met verhaaltje van niks (generaalsdochter Brigitte Bardot loopt weg van huis en wordt verliefd op jourmalist, en doet mee aan stripteasewedstrijd omdat ze geld nodig heeft) en voor die tijd opmerkelijk blote vrouwen. Met vaart verteld, lang niet onaardige grappen, en duurt niet te lang. Best aardig, eigenlijk.

trailer
scène

Elles (2011) van Malgoska Szumowska

Vaardig gemaakt, deze film over journaliste die een kleine (gezins)crisis doormaakt nadat ze twee studentes die zich prostitueren geïnterviewd heeft, maar met een hoog 'nou en?'-gehalte. Juliette Binoche speelt goed, en het verhaal is wel geloofwaardig enzo, maar tis allemaal wat braaf en truttig en voorspelbaar en t doet je niet zo veel. Was 30 jaar geleden misschien een gewaagde film geweest, maar nu ... Nogmaals, er is niet veel mis mee, maar er is ook niet veel bijzonders aan.

Wel zaten er twee mooie scènes in, waarin je opeens ziet dat de studentes eigenlijk nog kleine meisjes zijn, die volkomen niet weten wat ze aanmoeten met de frustraties van hun klanten. Het zag er zelfs zo authentiek uit dat ik me afvroeg of de scènes wel zo bedoeld waren.

Overigens de 4de film in een paar jaar waarin het tweede deel uit de 7de symphonie van Beethoven te horen is. Eerder in Irréversible, Des hommes et des dieux en Pure.

afgrijselijke trailer

Moonshine Kingdom (2012) van Wes Anderson

Wes Anderson heeft nooit meer zo'n geweldige film gemaakt als The Royal Tenenbaums (2001), maar Moonshine Kingdom is toch weer heel fijn. Typische Anderson-film met een typisch Anderson-verhaal in een typisch Anderson-universum, dat overigens per film een beetje surrealistischer lijkt te worden. In het begin loopt het allemaal nog wat stroef, maar na een poosje komt de vaart erin en worden de grappen en het verhaal (padvindertje en meisje zijn verliefd op elkaar en lopen samen weg, waarop ouders, padvinders en de plaatselijke politie-agent achter hen aan gaan om ze terug te halen) steeds leuker. De volwassenen hebben allemaal iets treurigs en teleurgestelds (mooie, wat onderkoelde rollen van Bill Murray, Frances McDormand en Bruce Willis) of iets weirds (Tilda Swinton, Edward Norton), terwijl de jongeren in tegenstelling tot de ouderen nog allemaal naturel zijn en iets willen en iets van het leven verwachten - en zo de hele film iets blijs en optimistisch geven. Bob Balaban duikt af en toe als een tamelijk hilarisch tuinkabouterachtige verteller die het verhaal verder helpt, en Harvey Keitel doet ook mee. Zal de film graag nog ns zien, binnenkort.

trailer ook leuk

Histoires extraordinaires (1968) van Vadim, Malle en Fellini

Drieluik naar verhalen van E.A. Poe. Lang geleden in de bioscoop gezien, maar alleen Fellini's deel (Toby Dammit) was me bijgebleven. Het eerste deel, (Metzengerstein) van Vadim met Jane en Peter Fonda, was ik zelfs helemaal kwijt, en het tweede (William Wilson, van Louis Malle met Alain Delon en BB) kwam tijdens het kijken wel weer een beetje terug. Opvallend hoe knullerig de films van Vadim en Malle waren. Vadim is geloof ik toch vooral iemand die het van de vorm en de vormen moet hebben - ziet er allemaal erg sixties uit en Fonda was wel erg mooi toen - en bij Malle krijg je het idee dat het een tussendoortje zal zijn geweest. (Dat BB er met een spaans rietje van langs krijgt van Delon zal indertijd ook wel kijkers getrokken hebben). Fellini is goed, beetje op de automatische piloot met veel maffe personages en bizarrerige taferelen - en met Terrence Stamp (waarom is die man nooit bekender geworden?). Minpuntje is dat Stamp in de laatste tien minuten wel heel lang met heel veel herrie rondscheurt in zijn Ferrari. Muziek van Nino Rota.

geslaagde trailer wel

Morfiy (2008) van Alexei Balabanov

Film die me gaandeweg steeds beter ging bevallen. Afstandelijk gefilmd verhaal (van Bulgakov) over een plattelandsarts die (in 1917) door een morfineverslaving naar de ratsmodee gaat. De plot ontwikkelt zich in korte scènes van steeds een minuut of vier, vijf (met stommefilm-tussentitels). Door die opbouw in fragmenten en doordat het verhaal opzichzelf wat dunnetjes is, duurde het even voor ik erin mee kon gaan. (Dat ik de film op een beeldbuis zag en niet in een filmzaal zal er trouwens ook aan hebben bijgedragen.) Maar naarmate de morfineverslaving van de arts zich ontwikkelt en de zaken steeds verder uit de hand lopen (met op de verre achtergrond de Russische oktoberrevolutie), gebeurde dat wel. Prima film dus, die hier en daar ook grappig is, op een wat onderkoelde manier.

Keek naar een dvd-versie met maffe ondertitels in een soort Russisch Yoda-Engels. Weinig lidwoorden en constructies als "Faster we get old than he". Werkte onbedoeld wonderwel en droeg bij aan de charme van de film.

trailer (beetje maf geval, sluit niet zo goed aan bij de sfeer en het tempo van de film zelf)

Il sole anche di notte (1990) van Paolo en Vittorio Taviani

Mooi gefilmde film van de Taviani's, maar niet zo betoverend als bijvoorbeeld Kaos. Het verhaal - over de beproevingen van een zeer vrome kluizenaar die zonder het te willen als een heilige wordt beschouwd - en de hoofdpersoon blijven net wat teveel aan de oppervlakte. Charlotte Gainsbourg doet ook mee, en Nastasja Kinski en Rudiger Vogler (die ik niet herkend heb). Prachtig muziekje van Piovani wordt net iets te vaak (in allerlei variaties) herhaald. Verhaal van Tolstoi.

trailer

De rouille et d'os (2012) van Jacques Audiard

Jacques Audiard (van de zevensterrenfilm Un prophète) wordt in de Wikipedia "de meest vernieuwende en verrassende Franse regisseur van het moment" genoemd. Dat zegt dan meer over de Franse film dan over Audiard, want zo vernieuwend en verrassend is De rouille et d'os ook weer niet. Een prima film, vakwerk, met een pakkend verhaal en karakters die boeien, prima acteurs en ietwat taboeërige invalidenseksscènes. Maar het verhaal - ruige, ietwat simpele maar toch wel goeie man krijgt iets met slimme, mooie maar ietwat ingewikkelde vrouw die bovendien geen onderbenen heeft - is net iets te clever en te glad, en net iets te geforceerd 'vernieuwend en verrassend' om je écht te pakken - zoals Un prophète dat wel deed. Maar is prima kinema, zonder meer.

Ook het onderwerp van deze film - leven met een handicap na een ongeluk, zoals in Le scaphandre et le papillon en Intouchables - begint een Frans dingetje te worden, na de boerenfilms en de groepsfilms.

Je vraagt je wel af hoe ze dat met die benen van Marion Cotillard gedaan hebben. Ze lijkt echt alleen nog maar stompjes te hebben. Een stand-in of wat anders?

trailer

Cargo 200 (Gruz 200, 2007) van Alexei Balabanov

Tweede keer gezien, deze film over de deconfiture van de Russische communistische maatschappij. Geen verrassing meer dus, maar heb weer vol bewondering naar al die lelijkheid en slechtheid zitten kijken. Indrukwekkende film. Geen enkel karakter wordt gespaard, iedereen is slecht, dom of egoïstisch, de omgeving is lelijk en ziek, en hoop is er enkel als je bereid bent het opportunisme van het kapitalisme (dat de twee jongens aan het eind van de film tegemoet lopen) te verwarren met een drang naar het goede. Zevensterrenfilm.

trailer

L'hiver dernier (2011) van John Shank

Mooie stille film. Sec verteld verhaal over een jonge boer die geen concessies wil doen aan de moderne tijd en daaraan ten onder gaat. Mooi verteld. Prachtige grauwe beelden van rauw landschap en de mensen die er wonen. Goede acteurs. Très bon.

Films over boeren die alles blijven doen zoals vroeger is ook (net als de groepsfilm) een genre waar de Fransen dol op zijn. Heb de afgelopen jaren toch wel een stuk of 4-5 van dit soort Franse films gezien.

trailer

Entre les murs (2008) van Laurent Cantet

Voor de tweede keer gezien, met Pi samen. Prima film over leraar en een klas met Parijse voorstadleerlingen, en hoe dat dan gaat, met een crisisje erbij, en dat het toch eigenlijk kinderen met een goed hart zijn (en een grote bek natuurlijk). Camera verlaat het schoolgebouw niet. Prima geacteerd ook, door iedereen eigenlijk. Knap. Fransen lijken een beetje patent te hebben op dit soort films te hebben, films waarin het gaat om groepsdynamiek. Gouden Palm in Cannes.


trailer

Prometheus (2012) van Ridley Scott

Ben ik er toch weer ingetuind. Ongelooflijk dat je zoveel aandacht besteedt aan het uiterlijk van een film - zag er allemaal pico bello uit - en dat je dan zo'n knullig pokémonscenario gebruikt. Een verhaal van bijna nix met onbenullige ideetjes over het ontstaan van de mens, dat aan de gang wordt gehouden met voorspelbare, fantasieloze plotontwikkelingen. De karakters zijn volkomen eendimensionaal, karikaturen van karikaturen, en worden zo lomp en plompverloren geïntroduceerd dat het pijn doet aan je ogen. Kan me voorstellen dat je met al die holle zooi wegkomt in een game ofzo, waar het verhaal er niet echt toe doet, maar in een film - en zeker een film die gepusht wordt met prima clevere virals - verwacht je dit soort gepruts toch niet.

Enige scène die me zal bijblijven is die waarin Naomi Rapace een abortus op zichzelf uitvoert - volkomen over de top.
trailer

why Prometheus sucks

symboliek en invloeden enzo in Prometheus