Solaris (2002) van Steven Soderbergh

FF-film over psychiater ofzo die naar een planeet moet die uit het onderbewustzijn van mensen hun geliefden in levende lijve tevoorschijn peutert. Vraag is dan natuurlijk hoe je omgaat met zo'n surrogaat en met alle existentiële vragen die zo'n verschijning oproept. Edoch, alle diepte en mysterie uit de originele Solaris zijn vervangen door pseudo-diepte en dodofiele leegte, met als boodschap dat er niets fijner is dan de liefde (en dat je voor de gelukzaligheid van de liefde bereid bent de matrix binnen te stappen, ofzo). En dat dan allemaal op zo'n pseudo-manier gebracht, met gebakkie George Clooney als de man die alsnog met zn vrouw en zn verleden in t reine moet komen, waarschijnlijk omdat ie zo wanhopig tragisch uit zn koffiebonen kan kijken. Het geheel wordt afgemaakt met een matig script en wat trage 2001-esthetiek en voila, de zoveelste mislukte remake, die in dit geval zelfs de Amerikanen zelf niet te vreten vonden.

Wel grappig dat ze de gematerialiseerde geestverschijningen aanpakken met higgsbosons, die sinds vorige week officieel bestaan.

trailer